Μέλας Ἥλιος Lyrics

Βοή οργής καλουμένης.
Άνωθεν του Βωμού,
Μονάχα ο Ήλιος.

Φλόγα σβησμένη, τέφρα.
Γκρίζα πέπλα επικλήσεως.
Ξαγρυπνώ ψέλνοντας τις νότες.
Ευχή και κατάρα.
Αίμα στάζει απ' το κερί
και ξεδιψούν τα κέρατα.

Στην Δύση ανατέλλει
ο Μέλανος με δόρατα.
Στο νου σφραγίζει
τα δώδεκα κρυφά δόγματα.

Βελούδο ντύνει την σάρκα,
Γκρίζο της σιωπής την γδέρνει.
Νίπτει όψη νεκρική
Και το πρόσωπο που σήμερα την δένει.

Η Παράδοση στο αίμα ξυπνά
Και η Θεά στις σάλπιγγες αχνίζει.
Τις σφαίρες των σαθρών θεών
Με πέντε κέρατα μαστίζει.

Ακτίδες της αβύσσου
Λούζουν τα' αμαρτωλά παιδιά
που γέρασαν στο σκότος να ελπίζουν.

Ρομφαία του Ήλιου μου,
πλήξε του εχθρούς μου.
Και μελανούς αληθινούς
στα πτώματα τους στείλε.

Αδέλφια της Γνώσης της Πορφυρής,
Αφυπνιστής μας ο Μελανός,
Αέναος Αφέντης.
Ο Πόθος ο Αμαρτωλός.

Στην Αγκαλιά του
Θυμήσου κι εσύ
το ύψος και το βάθος
της σκιερής σου ύπαρξης.