L’Allumamientu Del Fueu III Lyrics

El llume ye la forma de glayar al vientu
El xeitu d'aqueillos qu'alluman el sou camín ente la pestilencia
El llume ye desfaimientu

Tóucame presenativus el trabayu pur finare
Nuna tierra de lluenxe él naciera
Y sedrá a dici-yes onde ta'l destín que pechóu la esperanza
Las cousas camudanun... víu comu morría y perdía la mirada...

Atestiguandu los llamentos del llume que queimaba las cabañas

Eillos saben onde lu enterranun, pescancianun que'l festín yera de muerte chenanun de sangre el miel del hibernu

El Sol diba finare d'esceentellare, yá yera tarde, los llobos yeran amos y dueños de la natura qu'alrodiaba la cabeira cabaña
anantes d'adentrase na escuridá que tenía drente eilla.
Namai un llume podría camudar esi fríu que calaba nos huesos, un llume que tenía tras d'eilla, un llume que finóu cona sua vida, cunos sous sueños